Cholernie mi pasuje wizja tego artysty – Jake La Botz – niezamierzony bard nuty szaleństwa. Heaven is the only hell – śpiewa chrapliwym, ale przyjaznym głosem. Jego śpiew jest na granicy rozpaczy i ekstatycznego uniesienia. Od mojego stanu zależy, czego słyszę więcej. La Botz - człowiek, który odkrył świat własnej duszy.Miotamy się czasem jak foliowe torebki na wietrze. Rzucone z IX piętra. Często je widzę...
Zdarzają mi się dni raptownego buntu przeciw absurdowi codziennego rytmu.
Gnostyckie poczucie przynależności do innego świata.
Poranne wstawanie, śniadanie przeżuwane z półprzytomnym wzrokiem.
Przeżuwamy absurd.
Mycie twarzy, szorowanie zębów, kąpiel i do łóżka.
Chroniczne, pełne dezaprobaty i bezradności odkrywanie, że kolejny dzień przerżneliśmy w karty.
Tuż po północy solenna obietnica, że od jutra zaczynamy nowe życie.
Ucieczką przed terrorem (i komfortem) powtarzalności wydaje się przełamanie logiki racjonalności – zamrażanie kota w sedesie.
Jake to robi. Jego historie ignorują konwencje logicznej opowieści.
Jake przygląda się rzeczywistości i spod racjonalnej powłoki wyciąga karuzelę dziwności. Czasem ociera się o humor Terrego Pratchetta – figura sympatycznego kościotrupa doskonale pasuje do jego stylistyki. No i jego muzyka odpowiada mej miłości do artystów lekkko ruszających świat z posad. Jak Tom Waits.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz